Fotografía de Manuel BóoMANOLA COÑECÍA A HISTORIA da súa estirpe as mulleres, mariscadoras todas, morreran do cancro, segundo dicían, por mariscar sen adoptaren as medidas de protección imprescindibles. Pero Manola sentía a chamada dos ancestros e non quería morrer sen saber o que era mariscar, fozar co raño no lamazal e apañar bivalbos bentónicos. Soñaba cociñar para os seus fillos unha mariscada como as que describira Don Álvaro Cunqueiro. E foi ao mar.
No vestiario da Consellería revestiuse co traxe de neopreno oficial, afianzouse as luvas e mailo carapucho impenetrables. Titubeou, pero sobrepúxose. Pasou o primeiro control, o segundo e mailo terceiro. Xa era tarde para máis dúbidas, a escada mecánica conducíuna inexorablemente á beiramar. Así comezou a súa andaina mariña a través do pestilente lamazal.
Un lodo viscoso atenazáballe os nocellos e as veces as coxas. Cadraban o solpor e a beiramar. O poñente arrincaba reflexos dourados ao alcatrán, e os vellos somieres, as lavadoras, as motocicletas, e os esqueletos diversos de automóbiles, chalanas, barcos e bateas amosábanse como magníficas esculturas con pátinas metálicas iridiscentes.
Manola era unha moza forte e sa, levaba as botas enlarafuzadas pero sorteaba canta barreira ou lixo incualificable se lle cruzaba na esterqueira mariña, ousada e imprudente andou sen rumbo na baixamar até dar cun clariño no leito mariño. Manola rañou febril, inda que con pouca fe, mais estaba de sorte, porque o angazo tróuxolle o bivalbo, sen dúbida mutante de ostra xigante. Manola reloucou de ledicia ao velo e de contado retornou cabo dos seus fillos.
Xa en terra, é dicir, en formigón armado, desfíxose do traxe, da carapucha e do molusco que portaba na faldriqueira. Presta pasou a descontaminación, os chorros e controis dos funcionarios da Consellería de Protección dos Cidadáns Fronte á Natureza, e, frenética, reclamou as autoridades a ostra capturada.
-¡Non desesperes, Manola! -pensaba-
E non desesperou, porque nun suspiro entregáronlla embalada ao bacío, coa Garantía de Calidade prendida: "Apta para o consumo Humano", con código de barras, data de caducidade e sabe deus cantas cousas máis.
Á noitebra, nai e fillos sentados ao redor da mesa, cada un en cadansúa cadeira daban gracias a Deus polo exquisito xantar. Pero, ¡oh, sorpresa! A ostra gardaba no seu corazón unha fermosa perla, redonda, grosa e brillante. Ninguén daba creto ao que estaban a ollaren. De súpeto xurdiu a cobiza no seo familiar. Todos a unha abalanzáronse sobre a xoia. Todos creron tela presa na man, sentían o seu tacto frío. Mais, todos palideceron fronte a realidade. A perla escorríaxelles entre os pregues dos dedos. O mercurio descompoñíase en minúsculas perliñas que fuxían dividíndose noutras, cada vez máis cativas e fuxidías na súa viaxe de volta a través da rede de sumidoiros municipal.
Francisco Díaz Sánchez (Pacodíaz).
Relato inédito.
No hay comentarios:
Publicar un comentario