Un mal presaxio
HOXE TEÑO UN MAL SOÑO: Música, luces, moito fume e un "certame artístico". ¿Arte, farsa, mofa? ¿Un esperpento para escarnio dos ciudadáns de Pontevedra e Marín? Un mal presaxio.
Unha gaivota negra sobrevoándome, arrepuinándome a ialma. ¿Seica hai que renderlle acatamento ao señor dos cartos e ficar atónitos e agradecidos ante tanta maravilla? ¡O complexo fabril de Lourizán pintado de lindas cores! Golfiños, barcos, paxariños e ceos sen fume orlan a complexa peza lumínica premiada: "¡An(h)ellus!", instalada sobre os paramentos da caldeira principal do complexo letal. Sí, ¡LETAL! Porque o mercurio vertido na ría é mortal. E porque a contaminación liberada na atmósfera está a rematar coas glándulas tiroideas de canto ser humano atopa ao seu paso, sen piedade. Sen ningunha consideración, non só con nós, senón coas xeracións futuras, cos nosos fillos, irremediablemente, inmunodeficientes, asmáticos ou condenados ao cancro.
Formamos parte da estatística
Deberíamos aprende-la lección da historia e non esperar a que xurda a catástrofe. Sen dúbida, inevitable. ¡Sabémolo! Formamos parte da estatística: un escape de cloro e a traxedia está servida. Pero, ¿cantos debemos morrer para que alguén lle quite a máscara de moniface inofensivo á besta asasina de Lourizán?:
Electroquímicas e celulosas son industrias molestas, insalubres, nocivas e perigosas. A Ley prohibe o seu asentamento no corazón dun pobo e a decencia política esixe o seu desmantelamento urxente. Mentres, procede a súa sinalización inequívoca:
¡PROHIBIDO O PASO! ¡PROHIBIDO O BAÑO. AUGAS CONTAMINADAS! ¡PROHIBIDO MARISCAR. AMEIXA E CARNEIROLO NON APTOS PARA O CONSUMO HUMANO!
Nada de paxariños e camuflaxes de colores perversos: sinais de perigo nidias. E un novo asentamento axeitado antes de que sexa demasiado tarde.
Francisco Díaz Sánchez (Pacodíaz)
Publicado en La Voz de Galicia (Pontevedra) o 10 de setembro de 2003.
HOXE TEÑO UN MAL SOÑO: Música, luces, moito fume e un "certame artístico". ¿Arte, farsa, mofa? ¿Un esperpento para escarnio dos ciudadáns de Pontevedra e Marín? Un mal presaxio.
Unha gaivota negra sobrevoándome, arrepuinándome a ialma. ¿Seica hai que renderlle acatamento ao señor dos cartos e ficar atónitos e agradecidos ante tanta maravilla? ¡O complexo fabril de Lourizán pintado de lindas cores! Golfiños, barcos, paxariños e ceos sen fume orlan a complexa peza lumínica premiada: "¡An(h)ellus!", instalada sobre os paramentos da caldeira principal do complexo letal. Sí, ¡LETAL! Porque o mercurio vertido na ría é mortal. E porque a contaminación liberada na atmósfera está a rematar coas glándulas tiroideas de canto ser humano atopa ao seu paso, sen piedade. Sen ningunha consideración, non só con nós, senón coas xeracións futuras, cos nosos fillos, irremediablemente, inmunodeficientes, asmáticos ou condenados ao cancro.
Formamos parte da estatística
Deberíamos aprende-la lección da historia e non esperar a que xurda a catástrofe. Sen dúbida, inevitable. ¡Sabémolo! Formamos parte da estatística: un escape de cloro e a traxedia está servida. Pero, ¿cantos debemos morrer para que alguén lle quite a máscara de moniface inofensivo á besta asasina de Lourizán?:
Electroquímicas e celulosas son industrias molestas, insalubres, nocivas e perigosas. A Ley prohibe o seu asentamento no corazón dun pobo e a decencia política esixe o seu desmantelamento urxente. Mentres, procede a súa sinalización inequívoca:
¡PROHIBIDO O PASO! ¡PROHIBIDO O BAÑO. AUGAS CONTAMINADAS! ¡PROHIBIDO MARISCAR. AMEIXA E CARNEIROLO NON APTOS PARA O CONSUMO HUMANO!
Nada de paxariños e camuflaxes de colores perversos: sinais de perigo nidias. E un novo asentamento axeitado antes de que sexa demasiado tarde.
Francisco Díaz Sánchez (Pacodíaz)
Publicado en La Voz de Galicia (Pontevedra) o 10 de setembro de 2003.
No hay comentarios:
Publicar un comentario