Un intre poético: OUTONO-INVERNO

É o inverno estación máis fría e sombría.


OUTONO IMPLACABLE E FEO.

Tódolos Santos. ¡Defuntos!
San Mariño -a matanza- Santa Cecilia -Orfeo-
Que pase novembro e todos eles xuntos.
Que asubíe o paporroibo sobre o acivro
e, aínda que sequen os fentos e os xuncos,
dáme, ¡ou deus, das andoriñas rechouchío.
Da mar, a súa inmensidade. Do ceo, ouro.
Que pase novembro do xeo frío,
que chegue o equinoccio florido e sonoro.
Que o desxeo leve o arroio ó río.
¡Que pase o solsticio de inverno!
Pasado o perigo, nin ceo nin inferno.
Nin ceo nin inferno, amor.
Pasado o perigo. ¡Estabas tan cerca...!
Camiñando en paraleo a meu carón, amor,
deixando fargallos da vida, obstinada.
Deixando atrás o espazo esquecido.
Afrontando o destino incerto, ilusionada,
cos teus fargallos e os meus enguedellados nun sarillo
de cicatrices vellas e vida apaixoada,
velaquí que agora vexo,
ó albisca-la Epifanía,
que o outono non é tan frío, nin tan feo:
É o inverno estación máis fría e sombría.

Francisco Díaz Sánchez (Pacodíaz)
Poema incluido no pomario inédito: "VIAXES, SOIDADES, OLLADAS DE AMIGO, POEMAS DE AMOR, DE DESAMOR E DE FONDA TRISTURA".