ROMPEN AS ONDAS... (LICENCIA POÉTICA)

ROMPEN AS ONDAS...

Aos afogados de A Lanzada.

I
ROMPEN as ondas da marea altiva
tinxindo a area anacarada
de ocre, bucinas e coios brancos.

Consecutivas, xorden as ondas encristadas,
obstinadas no devalar do Mar.
Teimudas na repunta do abalar
voan moreas de pingas diminutas
fuxitivas, tecedoras de ronseis,
fouleando arcos da vella fantásticos,
efémeros e fuxidíos no aire
largacío, cara un ceo ovellado:
¡Nigromántico nubeirón cenotáfico
agoireiro do trasno maléfico!

Secuencia de luces e tronos:
Lóstregos hieráticos fenden Mar e ceo,
amosan tornados da treboada.
(O vento nevisqueiro conxélame a faciana).
Prateadas blondas ondulantes
nacen de seda, rompen e morren de cólera.
Unha tras outra, paralelas...
Encristadas, borran pertinaces
pegadas e máis pegadas,
até chegaren a min, ouh Tespíades.
¡Nin me movo do pánico que sinto!
Chegan do estrondo remoto,
son branca escuma e liques do fondo
-coma quen non quere a cousa-,
lambendo lambisqueiras as dedas dos pés
conforman xélidos trasmallos
de algas, iodo, salitre e fargallos;
Compresas con ás irreductibles,
excrementos, plástico e impagos.

Mesturado todo coa nebriña,
é gaiola do Atlántico Mar
ágarimoso, feiticeiro, xogando cos nocellos.
Rubindo polos papos, coxas e cadeiras,
coma unha taifa tanática de sereas
enguedelladas a voltas e viravoltas:
¡Perversa resaca cabrona que sentencia
e atenaza, incapaz da indulxencia!

II
BATE AS ÁS entolecido un birrio
pendurado no ar cara ó neboeiro.
Xorde da inflorescencia
das camariñas, do herbal de namorar,
dos cardos ribeiregos e caraveliños do mar,
dos codesos inda con chorimas,
das poutas de león, das uvas de can,
do ergueito verbegán,
da herba empreñadeira;
Xorde da fel da terra e da herba pulgueira...

Espantosos soan os trinos do birrio.
Perforan tímpanos e moleira.
Como atafal feríndome os miolos.
Son malos agoiros que tornan
ao resón de Ons. Do Alto do Cabalo;
Da costa escarpada de Monteagudo
parten as blondas de seda irisada
que agora me levan preso,
neste Mar de fondo, nesta maruxía...

Corvos mariños moñudos
peitean cristadas de loito.

-Aí van, un outro, outro... outro
¡Negros! Non sei cantos
nin canto tempo levo nesta deriva
atrapado nos brazos da morte.

Sen forzas nin ánimo para loitar
a vontade vaise rachando.
A tristura provoca angustias e pranto.
¡Non pode ser este o meu final,
o meu adeus ás estrelas... O meu sinal!

Máis, sinto o cansazo na ialma
e, certo pracer na intención do abandono
invadíndome ao chío das gaivotas ridoras.
¡Ao berro do birrio, un falcón peregrino
sobrevoa o intre certo da morte!

Ao cerra-los ollos ledamente,
as augas frías son confortable leito,
manseliño berce, mergullado no fondo negro
do repouso final recorfortante.

¡Canta dozura hai a carón da morte!
¡Canto medo van ao tela en fronte!

III
BERRA O BIRRIO infernais ladaíñas:
¡Aturuxo salvaxe escatolóxico!

Énchese todo de estames de estigmas;
Demochos e seres malignos
aspaventan. Desfilan as "mantidas",
ofrecidas e afogadas de Os Praceres;
Os espectros dos devanceiros, dignos,
acoden curiosos onda os céfiros, catalinas e pouvanas;
Todos van caladiños, a miña Compaña...

Son materia enriquecida en suspensión
para proveito da comunidade mariña:
Centolas, lagostas, percebes,
vieiras, nécoras, polvos, sardiña;
Cabaliños do Mar... Escualos;
Linguados, róbalos, marolas e bolos;
Esqueletos de barcos afundidos,
de homes e mozos afogados
reberetados de corais, ourizos e liques:
¡O maior centro pesqueiro do país!

IV
AS BLONDAS de seda iriscentes
que lamben churrusqueiras
os areais de A Lanzada,
pousan a cotío no devalar meigo
AS PALABRAS DOS MORTOS,
eiquí, na area anacarada
tinxida de ocre, bucinas e coios brancos
onde eu fico, perdido na noitebra,
no arroró doutras noitebras e soidades.

V
ESTIVEN, seica, a falar cos mortos.
Falando con eles sigo
e, seguirei neste verán sen xeito
de ventos, maruxías e terremotos.

Poema inédito de Pacodíaz.
Pontevedra, 11 de setenbro de 2002.

Fotografía: Efectos do prestige. (Autor descoñecido)